برای دلم

یهو بی دلیل ساعتو نگا کردم دیدم ساعت ۲ هستش

یاده دهدوازده سال پیش اوفتادم یاد رادیو و اینجا شب نیستاا که دو تموم میشد و من بازم خوابم نمیبرد و میشستم و اهنگ گوش میدادم

فک میکردم ده دوازده سال بعد چ تحفه ای میشم و الان دقیقا همونجام و همون ساعت و همون ریخت و همون شرایط ، زندگی عجیبه ، واقعا میرمجلسی راست میگفته فک میکردیم ده سال وقت زیادیه اما دیدم نه انگار که پارسال بود یا حتی چن ماه پیش ، من چقد بی هدف و مقصد و بدون هیچ تغییری تخته گاز میرم جلو ، اون موقع هام قالی داشتیم الانم قالی بافتم از قالی اومدم ، زندگی فقط قسمت کردنش رو نشونم داد ناشکری نمیکنم اما وقتی فک میکنم ۷ سال از عمرمو کار کردم حتی یه پاپاسی هم ندارم و حتی کسی فکرهم نمیکنه که من این ۷ سال رو چجوری هدر دادم کسی هیچ ایده ای در مورد این مدت نداره یعنی من بیهوده دویدم بیهوده رفتم بیهوده بیهوده بیهوده ، اونروز داشتم فک میکردم چرا باید ناراحت بشم انگار ۷، ۸ سال از زندگیمو زندان بودم ولی فک کنم یه زندانی هم توشه ای داره ولی من ندارم من برای جزیی ترین چیز زندگیم هم قدرت خرید ندارم من ۳۱ سالمه و اینجاشه که دردناکه ، اینجاشه که دردناکه که هیچی نشدم و اینجاشه که دردناکه که خونواده ام حس میکنم اگه چیزی نیاز داشته باشم و بگم انگار که گناه کبیره کردم انگار که من نباید بگم اونروز بلوز و شلواری که با پولشون خریدم رو یه جوری نگا کردن و گفتن تو میخای چیکار و دادن به خواهرم دلم بشدت شکست از این ناراحت نشدم که دادم چون خودم میدادم اما حس بدی که گرفتم حالمو بد کرد ،دلم این روزا در حد انفجاره ، میگم من حتی از خودم خجالت میکشم چ برسه به بقیه ... دوست دارم بخوابم و وقتی بلند شدم تو این زندگی نباشم که پره از دویدن و نرسیدنه

هه هم سن و سالای من شوهر دارن بچه دارن کار دارن زندگی دارن 

من تو این سن توی نقطه زیر حتی منفی ده درجه ام 

خسته ام بزارید یخوابم دردای که دست از سرم بر نمیدارید، از گلوی من دستاتو بردار...